گرچه بیش از نود درصد زندگی ما در بناها میگذرد درک بسیار کمی داریم که محیط ساخته شده چگونه بر رفتار، اندیشه ها، عاطفه ها و بهزیستی ما تأثیر می‌گذارد. ما موجوداتی زیست شناختی هستیم که حس‌ها و سیستم‌های عصبی مان طی میلیون‌ها سال رشد یافته اند؛ منطقی به نظر می‌رسد که پژوهش در علوم زیستی به خصوص علم اعصاب بتواند برداشت‌های قانع کننده ای درباره شیوه‌هایی که بناها برهم کنش ما با دنیا را شکل می‌دهند فراهم کند این فهم گسترش یافته می‌تواند به معماران کمک کند بناهایی را طراحی کنند که هم ذهن و هم بدن را تقویت می‌کند. در کتاب ذهن در معماری، اندیشمندان پیشگامی از جامعه معماران و سایر دیسیپلین‌ها از جمله علم اعصاب علم ،شناخت روان پزشکی و فلسفه این مسئله که معماری و علم اعصاب چه میتوانند از هم فرابگیرند را کاوش میکنند. آنها ما را با زمینه های تاریخی این مباحث آشنا می‌کنند پیامدهای آن را برای عمل و آموزش جاری معماران بررسی می‌کنند، و معماری آینده را که متأثر از دانش علم اعصاب است به تصویر در می آورند.

معماری در کشف غنای پژوهش در زمینه علم اعصاب دیر عمل کرده است. در حالی که دانشمندان شواهدی را برای بنیان جسمانی ذهن و معنا می یافتند معماری در بازی‌های غامض اندیشمندانه ای گرفتار مانده بود که واقعیت عاطفی و جسمانی را یکسره انکار می‌کنند. این کتاب نمایشگر فرصت فوق العاده ای است که پرداختن به علم اعصاب پیشرفته پیش روی معماران معاصر می گذارد.