هرگاه رمانی دیستوپیایی را برای خواندن در دست می گیریم، قاعدتاً انتظار داریم تصاویری هولناک از آینده پیش چشممان ظاهر شود: سرزمینی هرز، فضایی آخر الزمانی، نظامهای سیاسی خشن و سرکوبگر، نومیدی مردمان از بهبود اوضاع، تلاش برای بقا و البته قحطی و انواع و اقسام بلاهایی که نوع بشر قادر است بر سر خود بیاورد. اما در رمان دنیای شگفت انگیز نو با چنین تصاویر دهشتناکی روبه رو نیستیم. مردم در اینجا همگی در رفاه و خوشبختی به سر می برند: نه خبری از بیماری و پیری است و نه از فقر و جنگ؛ همه ی شهروندان سرگرم تفریح و بازی اند و دولت یکپارچه ی جهانی هم هرگز به خشونت متوسل نمی‌شود. اما در طول زمان رفته رفته جامعه ای خیالی در آینده برای خواننده ترسیم می گردد که از هر کابوسی ترسناک تر است جامعه ای با سیطره ی کامل تکنولوژی بر همه ی ابعاد زندگی مردم کل جهان از پیش از تولد تا دم مرگ.