مباحثه‌ای درباره زیبایی

در آوریل سال ۲۰۰۲ پاپ ژان پل دوم، سرانجام در پاسخ به رسوایی ناشی از فاش شدن سرپوش گذاشتن‌های مکرر بر مسئلة کشیشانی که مرتکب تجاوز جنسی شده بودند، خطاب به کاردینال‌های آمریکایی احضار شده به واتیکان گفت: «اثر هنری ممکن است خدشه‌دار شود، اما زیبایی‌اش باقی می‌ماند؛ و این حقیقتی است که هر منتقد صادقی بر آن صحه می‌گذارد.» 

آیا خیلی عجیب است که پاپ، کلیسای کاتولیک را به یک اثر هنری بزرگ - یعنی زیبا - تشبیه می‌کند؟ شاید خیر، زیرا این مقایسة پوچ و بی‌معنا به او امکان می‌دهد بزهکاری‌های شنیع را به چیزی شبیه خراش‌های کوچک روی نوار فیلم‌های صامت یا ترک‌های ریزی که سطح نقاشی یکی از استادان بزرگ را پوشانده است، تبدیل کند. به خدشه‌هایی جزئی که معمولاً به صورت خودکار و في‌البداهه نادیده‌شان می‌انگاریم و از کنارشان می‌گذریم. پاپ ایده‌های محترم و ارجمند را دوست می‌دارد. و زیبایی، به مثابه واژه‌ای (مثل سلامت) که دلالتگر فضیلتی بی‌چون و چراست، منبعی جاوید برای صدور ارزش‌گذاری‌های قاطع و تغییرناپذیر بوده است.

مروری بر زندگی و آثار سوزان سانتاگ