من دانش چندانی در زمینه‌ی معماری ندارم اما همین‌قدر متوجه می‌شوم که سقف کلیساهای گوتیکِ غرب آن‌قدر بالا و بالا می‌رود که انگار می‌خواهند نوکش را در بهشت قرار دهند و ظاهراً تمام زیبایی‌اش در همین امر نهفته است. در حالی که در معبدهای ژاپن، ابتدا سقفی از سفال‌های سنگین در جای خود قرار می‌گیرد و بعد در سایه‌هایی وسیع و ژرف که برآمدگی بام ایجاد می‌کند، مابقی بنا ساخته می‌شود. این مسئله نه تنها در مورد معابد صدق می‌کند بلکه در معماری کاخ‌های نجیب‌زادگان و خانه‌های افراد عادی هم اولین چیزی که به چشم می‌آید سفال‌ها و شالی‌های عظیم سقف است و تاریکی ژرفی که زیر بام شکل گرفته است. حتی در میانه‌ی روز تاریکیِ غارمانندی زیر لبه‌های سقف ایجاد می‌شود که راه ورودی خانه و درها و دیوارها و ستون‌ها را محو می‌کند. معابد بزرگ کیوتو - چیونین، هونگانجی و خانه‌های مزارعی دورافتاده در حومه‌ی شهر هم به همین شکل و شمایل ساخته می‌شوند. مثل بیشتر خانه‌های قدیم، بام‌های‌شان این احساس را القا می‌کند که سنگین‌تر، عظیم‌تر و وسیع‌تر از تمام چیزهایی است که زیر بام قرار گرفته‌اند.