خداوند هم بازیگر است.
در بی‌شمار فصل روی صحنه ظاهر می‌شود، با جامه‌هایی به مد قدیم، بیشتر تراژدی بازی می‌کند و کمتر کمدی، به چند شکل ظاهر می‌شود البته معمولاً نقش مردان را بازی می‌کند. و همیشه مجسمه‌وار است و صاحب قدرت و صلابت. تازگی (در نیمه‌ی دوم قرن نوزدهم هستیم.) از کارش انتقاد شده و نظرهایی منفی گرفته اما نه آن قدر بد که نمایش را کلا تعطیل کنند. نام آشنا و گران قدرش همچنان بر هر زبان جاری است و در هر نمایشی که حضور داشته باشد، قدر و ارزشی به کار می‌بخشد که جای تردید و پرسش ندارد. باد برمی‌خیزد. صورتهای فلکی در آهنگ‌اند. زمین می‌گردد و می‌گردد. آدمها زادوولد می‌کنند (چیزی نمانده که تعداد آدم‌هایی که روی زمین گام می‌زنند از آن‌هایی که زیر زمین خوابیده‌اند، بیشتر شود!) لایه بر لایه‌ی تاریخ می‌نشیند. سیاه‌ها جور می‌کشند.

مروری بر زندگی و آثار سوزان سانتاگ