کتاب خط کش ها و شقایق

مالکان زبان مردم هستند نه دولت‌ها، نویسنده ها، شاعرها. مرزبان زبان مردم هستند و زبان‌شناها و اهالی فرهنگستان پاسبان‌های زبان. البته مردمی که کم مطالعه می کنند زاویه‌ی زبان شفاهی و کتبی شان روز به روز بازتر می شود. ایـن تفاوت در گذشته آشکار نبود. زیرا آنها که می نوشتند اندک بودند. اما در این سالها همه می نویسند، هر روز می نویسند که ما در هیچ دوره ای به اندازه‌ی امروز ارتباط کتبی با همدیگر نداشته ایم.

‎جدا ازفراوانی کاغذ و قلم، تلفـن دستی و کامپیوتر موجـب شـده چند دستگی در زبان، گفتار و نوشتار ظهور کند. زبان موضوع مهمی است زیرا رفتار زبانی بخشی از رفتار اجتماعی است. ما یک زبان شفاهی داریم و یک زبان کتبی؛ که این دو تفاوتها با هم دارند. در زبان شفاهی بیشتر فعـل هـای مرکب را به کار می گیریم. مانند نیگاش کردمو گریه کردم. در حالی که هنگام

‎نوشتن همین جمله فعل ساده را به کار می بریم: او رانگریستم و گریستم. 

‎در زبان شفاهی واژه ها و اسم‌ها را خلاصه و خفیف می کنیم. این روش در زبان‌های دیگر هم رایج است. چنانکه در زبـان شـفاهی برخی از کشورهای انگلیسی زبان "هلو" را "های" می گویند، خـداحافظی را "بای"، تاکسی را "تا"، تلویزیون را "تی‌وی".

صفحه ۲۰۸

خط کش‌ها و شقایق نوشته‌های پراکنده محمد صالح علا