ناصر تقوایی به گواهی کارنامه‌اش، هنرمندی ظاهراً کم کار اما نوجو، خلاق و تأثیر گذار بوده است. همه‌ی هستی هنری او در چند فیلم کوتاه و نیمه بلند مستند، پنج فیلم سینمایی، دو فیلم کوتاه داستانی، یک مجموعه‌ی سیزده قسمتی و یک مجموعه قصه خلاصه می‌شود. اما حتا مخالفان احتمالی او نیز اذعان دارند که این هنرمند بیشترین تأثیر را بر نسل پس از خود داشته و در ارزیابی نهایی، کیفیت آثار او چنان غنی و قابل احترام است که کمیت به ظاهر ناچیز آن را به شدت جبران می‌کند. تقوایی این شانس را داشته است تا در دامن پرمهر وخشونت جنوب رشد کند. جایی که باید آنجا را محل تلاقی دو شیوه‌ی زندگی محسوب کرد. شیوه‌ی نظم یافته و هدفمند غربی و شیوه‌ی پر رمزو راز شرقی که از حضور روشن کارگزاران نفتی در منطقه ناشی می‌شود. کارگزارانی که در هر جا زندگی کنند، ملزومات مورد نیاز خود را هـم بـه همراه می‌برند. از سگ و گربه و ابزار مدرن زندگی گرفته تا امکانات تفریحی مدرن، مثل سينما. تقوایی و هم‌نسلان او، به دلیل این شانس تاریخی، از کودکی در معرض سینما و فرهنگ غربی قرار داشته‌اند. اما رگ و ریشه‌ی این جایی او و بسیاری از هنرمندان جنوبی باعث شده تا مسحور و مرعوب وجه رویایی و فریبندهی غرب نشوند. از آنها نظم و ذکاوت را بیاموزند و با نگاه خود به پیرامونشان بنگرند. کودکی و نوجوانی تقوایی در چنین حال و هوایی می گذرد و شخصیت هنری‌اش در آن شرایط شکل می گیرد اما قوام آن به مرحله‌ی دیگری از شانس تاریخی ـ که اغلب بزرگان از آن نصیب برده‌اند ــ بستگی پیدا می‌کند.