درباره «بریزبن»، شهری در استرالیا، از رمانی به همین نام نوشته یوگنی وادالازکین چیزی نمی‌آموزیم. نام اغواگرانه و نامتعارف آن خواننده را به مسیری ناشناخته در آن سوی زمین می‌کشاند که هم برای نویسنده و هم برای قهرمانان رمان او دست نیافتنی است. با این حال موجب دریغ کسی نمی‌شود. چون داستانی که در بریزبن روایت شده است،عالی ،صادقانه ،پراحساس و ناب است، چرا که از چیزهایی روایت می‌کند که گویی از کودکی برای ما آشنا متعارف و شناخته شده اند، اما با تخیل خلاق نویسنده، به موسیقی ای اصیل و راستین بدل شده‌اند. شاید موسیقی بلوز آرام و غمگینی درباره عشق و مرگ باشد شاید نوای گیتار از مسیر دشوار بالیدن کودکی که به بلوغ رسیده است از وسوسه ها و قهرمانی‌های او افسانه سرایی می‌کند یا اینکه عاشقانه ای درباره فراز و نشیب‌های تاریخ و سرنوشت بشري پیش روی ما است به هر روی نوایی مسحور کننده است که - میان كودكي شاد قهرمان و اکنونِ غم انگیز او در حرکت است ـ ما را در حیات سال‌های ۱۹۷۰ غرق می‌کند به موضوعات مرتبط با فروپاشی شوروی راه پیدا می‌کند ولی توجه ما را به این واقعیت جلب می‌کند که تابع هیچ دوره زمانی نیست؛ تابع هنر زیبایی ابدیت و بیکرانگی است.