زندگی بر روی زمین در گروه خورشید است، اما خمیرمایه‌ی هستی ما از خورشید نیست. مواد و عناصری که تن و زمین و خورشید ما را ساخته‌اند، از پدیده‌ای به نام اَبَرنواَختر به‌دست آمده‌اند. پرجرم‌ترین ستارگان جهان که میلیون‌ها خورشید را می‌توانند در خود جای دهند، هنگامی که زمان مرگ‌شان فرا می‌رسد، با چنان حرارت و انرژی عظیمی منفجر می‌شوند که موارد درون‌شان را دگرگون می‌سازند و عناصری تازه تولید می‌کنند. انفجار اَبَرنواختری همچون توده‌ای ابر با پهنای ده‌ها و صدها سال نوری، فضا را پوشش می‌دهد. این غبارهای ستاره‌ای بستری فراهم می‌آورند برای تولد ستارگان نو. سرچشمه‌ی حیات ما اَبَرنواختر بوده است. در پدیده‌ی اَبَرنواختر، ستاره‌ی در حال مرگ، هنگام از هم پاشیدن، تا چند روز، نوری تولید می‌کند فراتر از نوری که کهکشان میزبان خود با همه‌ی ستارگان‌اش دارد. زمانی که سخن از مرگ یک ستاره پیر به میان می‌آید، ما گمان می‌کنیم که آن ستاره، گرمی و روشنی‌اش پیوسته فروکش می‌کند تا که بمیرد.

صفحه 110