هنگام بحث از زنان جنایی‌نویس، شاید اولین نامی که به ذهن‌مان می‌آید آگاتا کریستی باشد؛ کسی که با خلق کاراکتر محبوب هرکول پوآرو، کارآگاه بازنشسته‌ی بلژیکی و خانم مارپل بانوی مسنی که محض تفنن به حل معماهای جنایی می‌پردازد، نام خود را جاودانه کرد اگر یک سر این رشته در دست آگاتا کریستی باشد، یقیناً سر دیگر آن در دستان پاتریشیا های اسمیت است که برخلاف کریستی از جانب قاتل و ضدقهرمان ماجرا روایت خود را پیش می‌برد. «آقای ریپلی» ضدقهرمانی که های اسمیت در شش رمان خود از او استفاده کرده به نوعی در مقابل هرکول پوآرو قرار دارد. آثارهای اسمیت در زمره‌ی تریلرهای روان‌شناسانه قرار می‌گیرند. او ضد قهرمان هایش را روانی‌های دوست داشتنی من می‌خواند. آثار او از این حیث ارزشمند هستند که ذهنیت مخاطب را به چالش می‌کشند و او را در مقام قضاوت قرار می‌دهند. او جایی می‌نویسد: «امکان ندارد روزی را به فردا برسانم بدون این که خودم را قضاوت کنم. بنابراین در آثارش نیز قضاوت عنصری مهم است که نمود پیدا می‌کند.

پیشگفتار مترجم