انسان ها وابسته به مکان ها هستند و ازین روست که ما خود را از خلال خاطرات مان از شهرها، محله ها و خیابان ها به یاد می آوریم. همیشه رویدادهای زندگی مان، تلخ و شیرین در مکانی رخ داده اند؛ پس ما نمی توانیم بی مکان باشیم. هر موجود انسانی این واقعیت را تجربه کرده است که بازگشت به مکانی و دیدار با آن بسیاری از خاطرات رفته از یاد را زنده می کند. شهری که در آن زندگی کرده ایم؛ اتاقی که مشق های مان را در آن می نوشتیم؛ بیمارستانی که فرزندان خود را درآن به دنیا آورده ایم و دانشگاهی که در آن درس خوانده ایم ما را با هجوم تصاویری از گذشته مان رو به رو می کنند. گذشته ای که هویت ما را می سازد و آن چه که امروز هستیم را شکل داده است. ما نیازمند مکان هایی هستیم که در آن ها وقت گذرانده ایم؛ نیازمند دیدارشان.
احساس مان به خانه ای که اول بار دیده ایم، بسیار متفاوت از خانه ایست که در آن زیسته ایم. دیوارهایی که در بعد از ظهرهای داغ تابستان شاهد ما بوده اند و ما را از تابش بی امان خورشید پناه داده اند، دیوارهایی که با ما فیلم هایی را دیده اند که ما به تماشای شان نشسته بودیم، بخشی از وجود ما شده اند.
کتاب معماری شادمانی اثر آلن دوباتن از همه این ها و نقش بناها و معماری محیط زندگی مان می گوید؛ نقشی که ما و زندگی ما در شکل دهی به آن ها داشته است و تاثیری که وجود آن ها و به طور دقیق شکل آن ها و آرایش شان در وجود ما می گذارد.
بناهایی که نمایندۀ افکار و باورهای ما هستند و روح ما را به خود گرفته اند. آن گونه که ما خواسته ایم گاه قوس هایی رو به آسمان گرفته اند تا یادآور اندیشۀ مذهبی باشند یا الوارهای رنگ نشدۀ به کار گرفته شده درآن ها که تداعی گر ساده زیستی و نزدیکی به طبیعتند.
آلن دو باتن با زبانی دل چسب و شیرین از ما می خواهد به کالبد مادی ای که ما را احاطه کرده است بیشتر توجه کنیم. دوستش بداریم تا او هم ما را دوست بدارد و بتوانیم با حال خوش تری زندگی خود را سپری کنیم. او به زوایای جادویی و پنهان مکان هایی اشاره می کند که دیده نمی شوند؛ اما فضاهای مختلف را می سازند و به میزان زیادی با روح آدم هایی ارتباط دارند که در آن جا حضور داشته اند. معماری شادمانی شاید کمک مان کند که با خانه و شهرمان بیشتر دوست باشیم.
آلن دو باتن، معماری شادمانی، چاپ یکم ،مترجم بهاره پژومند ، نشر شمشاد