سوال از توماس ادواردز، ۲۱ ساله، دانشجوی سال سوم روابط بین‌الملل در دانشگاه اگزتر

پاسخ از الکس کلارک، منتقد، نویسنده و سخنگو:

شاید به نظرتان بحث‌برانگیز باشد که بخش عظیمی از رمان‌ها به بررسی تنهایی در قالب‌های مختلف می‌پردازند، چون آن‌ها برخاسته از تلاشی برای کشف آگاهی فردی و رابطۀ آن با جهان بیرونی هستند.

شاید تحسین‌شده‌ترین اثر در جست‌و‌جوی زمان از دست رفتۀ[1] پروست باشد، با اینکه در این کتاب عموماً  رابطۀ راوی با خانواده، دوستان و عشاقش تصویر شده، اما اساساً دربارۀ پیچیدگی رام‌کردن خواست‌های پرتلاطم و دردهای ناشی از اندیشیدن به خود است. انزوا همیشه موضوع رمان‌های کلاسیکی مثل خانم دلوی[2] از ویرجینیا وولف بوده است. نمود آن در شخصیت کهنه‌سرباز جنگ جهانی اول، که روان‌رنجور هم هست به نام اسپیتموس اسمیت و در رنج و عذاب ضدقهرمان‌های آلبر کامو دیده می‌شود.

در جای دیگری از جهان ادبیات، آنیتا بروکنر، ماویس گالانت و جین ریس از تنهایی آگاه می‌نویسند؛ کتاب یازده قسم تنهایی[3] ریچارد ییتس و داستان‌های ریموند کارور چشم ما را به توارث سرگردانان و کلاشان باز می‌کند. لندنی‌های تنها[4] از سام سلوون ما را به دنیای نسل مهاجران پسا ویندروشی[5] می‌برد.

در خاطرات، کتاب شهر تنها[6]ی اولیویا لینگ، تنها نظرگاه نویسنده از مفهوم تنهایی نیست، بلکه مراقبه‌ای است از ذات خلاقیتی که در آثار هنرمندان، اندی وارهول و داوید وویناروویچ موج می‌زند. و یکی از کتاب‌های موردعلاقۀ من روزنامۀ تنهایی[7] از مری سارتون است که ما را از نزدیک و با نگاهی شخصی با تغییرات لرزه‌آوری که در تنهایی رخ می‌دهند آشنا می‌کند.

منبع: گاردین
کتاب‌درمانی مجموعه‌ی پیشنهاد کتاب است، این کتاب‌ها هر کدام بنا به پرسشی مشخص یا موضوعی معین انتخاب می‌شوند.

[1]- In Search of Lost Time

[2]- Mrs Dalloway

[3]- Eleven Kinds of Loneliness

[4]- The Lonely Londoners

[5]- به مهاجرانی گفته می‌شود که بین سال‌های ۱۹۴۸ تا ۱۹۷۱ از کشورهای حوزۀ کارائیب به بریتانیا مهاجرت کردند.

[6]- The Lonely City

[7]- Journal of a Solitude