در اوایل دهه ی هشتاد و اوایل دهه ی نود میلادی سه جریان مهم معماری در حال تجربه و آزمایش گری در آمریکا بودند.

جریان تاریخ گرا که تحت تاثیر نظریات و نوشته های رابرت ونچوری، آلدو روسی و چارلز جنکس مخالفت خود را با مدرنیسم اعلام کرد و در پی به کارگیری مجدد فرم های تاریخی و پیوند آن با تکنولوژی صنعتی در جهت ایجاد یک معماری فیگوراتیو نوین بود.

جریان معماری انتقادی که زبان فرمال معماری مدرن را پذیرفته ولی محتوای متفاوتی را برای آن در نظر داشت. این که معماری اساساً راه حلی برای چیزی نیست و قرار نیست مشکلی را حل کند، بلکه خود مشکل اصلی است و باید از طریق کالبدشکافی ساختار خود به چیستی سرکوب شده اش دست یابد و آن را متبلور سازد. این معماری تحت آموزه های ژاک دریدا و فلاسفه ی پست استراکچرالیست قصد ایجاد جهانی آلترناتیو در مقابل جهان یوتوپیای مدرنیسم و پست مدرنیسم داشت.

جریان معماری پرفورماتیو یا پراگماتیستی که آن هم زبان معماری مدرن را توسعه می داد. مسئله ی آن نه بازگشت به فرم های تاریخی و نه کالبد شکافی ساختار خود به منظور کشف معنای سرکوب شده بود، بلکه به این موضوع می پرداخت که چگونه میتوان از طریق مشاهده ی ساختارهای اجتماعی و شرایط اقتصادی و سیاسی معاصر روابط میان عملکردهای یک پروژه را تغییر داد و شرایط نوینی را ابداع کرد که منجر به تغییر لایف استایل قبلی و ایجاد لایف استایل جدید برای انسان معاصر شود.

آغاز فعالیت حرفه ای معماری شیردل در اواسط دهه ی هشتاد میلادی مقارن با سه جریان تاثیرگذار فوق بود.

شیردل و شرکای آمریکایی اش اندرو زاگو و جف کینس) اساساً مسیر دیگری را پیش گرفتند. از نظر آن ها، مسیرهای معماری قبلی هر یک دچار مشکلاتی بودند؛ برای مثال موضوع معماری پست مدرن فاساد (facade) و ارائه ی ترکیب و کلاژهای متنوعی از فرم های تاریخی با استفاده از تکنولوژی صنعتی بود که قابلیت تولید فضایی نو را برای معماری نداشت.

رضا دانشمیر