ده دوازده سال پیش بود که در جشنواره فیلم توکیو با سام شپرد آشنا شدم. در فیلمی از شلندرف بازی می‌کرد و سری کوتاه به جشنواره زده بود. از طریق شلندرف فهمیدم که نمایشنامه هم می‌نویسد و در واقع نمایشنامه نویس مهم معاصر آمریکا است. بعد دخترم، مریم مجموعه کارهای او را فرستاد که از میانشان به این دو نمایشنامه بیشتر علاقه مند شدم و آنها را به قصد اجرا و کارگردانی روی صحنه ترجمه کردم.

آثار شپرد، از لحاظ مضمون و فکر و اندیشه، ادامه همان سنت تئاتر جدید آمریکا است که با یوجین اونیل، تنسی ویلیامیز، آرتور میلر و ادوارد آلبی شکوفا شد و بال و پر گشود و همچنان ادامه دارد. مضامین رؤیای آمریکایی و مشکل از خود بیگانگی، از هم پاشیدن خانواده ها و سرگردانی فرزندان و تنهایی پدرها و مادران، همه مضامینی است که در تئاتر شپرد هم مستتر و برقرار است، ولی با این تفاوت که انگار آثار او همه از لحاظ فرم و محتوا از صافی تئاتر ابسورد بکت و یونسکو، تئاتر کروتوفسکی و همه گروههای مدرن دهه های پنجاه شصت و هفتاد آمریکا گذشته و عناصر و بن مایه هایی از آنها را جذب خود کرده است که همان روح جدید و امروزی شخصیت ها و ساختار بدیعی نمایشنامه ها است. این جنبه از آثار او در مقدمه («درباره شپرد») شرح داده است.