بهرام بیضایی یکی از کارگردانان مهم سینمای ایران است که بیست سالی قبل از انقلاب در صحنه ی تئاتر و سپس سینما درخشید و پس از انقلاب نیز با سختی تمام کوشید به کارش در تئاتر و سینما ادامه دهد، تا این که شرایط موجود او را به سکوت و بیکاری کشاند و مجبورش کرد، به رغم مقاومت طولانی اش در برابر

فکر رایج مهاجرت، در اواخر دهه ی هفتاد سالگی، کشورش را ترک کند و رخت به کالیفرنیای شمالی بکشد.

من در امتداد تلاشی که داشتم، یک بار در سال ۱۳۸۱ در تهران با او به گفت و گو پرداختم و یکبار دیگر هم، پانزده سال بعد، در شهری که دانشگاه استنفورد آمریکا در آن قرار دارد و او در آن دانشگاه به تحقیق و تدریس و کارهای تئاتری مشغول است در برابرش نشستم و او، گاه دل شکسته و گاه خشمگین از تجربه هایش گفت.