پیش درآمد

«من جوهر خاص زمان زندگی خودم با انسان‌ها هستم و هنر من اساساً از آن آب می‌خورد آیندگان خواهند فهمید.»

این فشرده‌یی از حقیقت تصویر شاعری‌ست که اگرچه متصل در آزار و مشقت زیست، آن‌چنان که کتاب پیش رو بیانی صادق از ذکر روزان و شبان همین رنج و بلند مرتبه گی روح شاعر در تحمل آن است، ولی وقوف نیما را بر اصالت پیغمبروار خود در مقام انسانی محاط بر تعریف غایی آدمیت‌اش نشان می‌دهد که زیبا و نادر است. حاصل علو طبعی بی‌غش و علامت فروتنی ذهنی بیکران است و همانطور که خود شاعر می‌گوید: «شعرا پیغمبران بی‌ادعا و دعوی هستند در نهایت توصیفی بی‌ادعاست چون فهم و قضاوت این معنی را به آیندگان واگذار می‌کند.»

صفحه ۹