وقتی سخن از نقاشی قدیم ایرانی به میان می آید معمولاً نگاره های موجود در نسخ خطی یا مرقعات به ذهن متبادر می‌شود، حال آن که هنرمندان ایرانی در طی تاریخ آثار تصویری ارزنده ی دیگری نیز آفریده اند که کمتر شناخته شده اند. شناخت ویژگی‌های هنر تصویری در ایران کاوش در سرچشمه های کهن و باستانی این هنر و بررسی تداوم آن در دوره ی اسلامی را ایجاب می‌کند. این نکته را باید در نظر داشت که بسیاری از تصاویر مربوط به ادوار قدیم طی قرن‌ها در لایه های زیرین حافظه ی فرهنگی ایران نهفته می‌مانند و آن‌گاه که بازنمایی تصویری به عنوان یک شیوه ی بیان مورد توجه قرار می‌گیرد، با اسلوب و مواد متفاوت دوباره ظاهر می‌شوند.

نکته ی قابل توجه دیگر این است که هنر تصویری در ایران در مسیر تحولش بارها با فرهنگ‌های بیگانه و سنت‌های ناهمگون شرقی و غربی برخورد کرده و غالباً به نتایج جدید دست یافته است. برای مثال، هنر چینی که مغولان واسطه ی انتقال آن به ایران بودند منبع الهام تازه ای برای نگارگران شد. به راستی ادوار شکوفایی و بالندگی این هنر را باید محصول اقتباس های سنجیده و ابداعات تازه دانست. البته با وجود تأثیرات خارجی گوناگون و دگرگون کننده می توان نوعی پیوستگی فرهنگی را در تحولات تاریخی هنر تصویری در ایران تشخیص داد که یکی از موضوعات مورد بحث این هنر است.