و کسی نمی‌داند در کدام زمین می‌میرد سفرنامه است و سفرنامه نیست. سفرنامه است چون به هر حال، سفر و وقایع سفر را روایت می‌کند؛ و سفرنامه نیست چون نویسنده، خلافِ سنتِ سفرنامه های متعارف به جای هیجان زدگی و عجله برای رسیدن هر جا مجالی بیابد از هیاهوی جهان و شتاب سفر کناره می‌گیرد. مهزاد الیاسی بختیاری که انسان شناسی خوانده در روایت‌های جستارگونش سفر و کوله گردی در ایران و نپال و افغانستان و ترکیه و روسیه و فرانسه و ایتالیا را دست مایه ای کرده برای گزارش اوضاع و احوال جوامع انسانی و تأمل در احوال خود؛ کاری شبیه آنچه در نقد ادبی به «خود مردم نگاری» معروف است. او بیش از سفرنگاری «سفر اندیشی» کرده و بیرون و درون را با هم آمیخته تا تصویر و تفسیری نو شکل بگیرد. و کسی نمیداند در کدام زمین می‌میرد تلاشی است برای فهم احوال و تفسیر رویدادهای پیرامون خود در پرتوی آنچه نویسنده در پهنه ی وسیع تر جهان تماشاگرش بوده است.