ما با پادکسترهای جوان زیادی، که در تلاش برای شروع کار هستند، صحبت می‌کنیم و اگر بدانید چند بار بین ما چنین گفت‌وگویی تکرار می‌شود، تعجب خواهید کرد: 

«اوه، استادهای پادکست، نمیدونم کجای کارم اشتباه بود! برای پادکستم تدارک دیدم، بهترین میکروفون‌ها رو خریدم و باهوش‌ترین دوستام رو به‌عنوان هم میزبان آوردم. ویرایشش کردم، یه موسیقی متن عالی براش گذاشتم و بی‌نظیرترین پوستر گرافیکی دنیا رو دورش پیچیدم. اما حتى يدونه شنونده هم ندارم!» 

ما با لبخندی ور چروکیده و دلنشین می‌گوییم: «خب، جوونای من، بگید ببینم؛ بعد از این که اولین قسمت‌تون رو تکمیل کردین با اون فایل صوتی چیکار کردین؟»

«خب، من... به مدت روی میزم گذاشتمش و از غيظ این‌که جوابی نگرفتم فرداش پاکش کردم. دیگه باید باهاش چیکار می‌کردم؟»

ما، همین طور که پادکسترهای تازه کار را همچون نوزادی کوچک در آغوش تنومندمان می‌گیریم، زمزمه می‌کنیم: «اوه، ‌ای چشم‌وگوش بسته، یادت رفت فایل رو توی یه سرویس میزبان آپلود کنی.» 

ابله نباشید. هزار بار گفتيم: اگر پادکست‌تان را جایی آپلود نکنید تا شنوندگان احتمالی بتوانند دانلودش کنند، شانس چندانی برای موفقیت نخواهید داشت.