مرگی که با رستاخيز همراه است: یک «تراژدی با پایان خوش» نهایی است. این عبارت بطور معمول موجب مباهات یکی از کارگردان‌های هالیوود است که به‌نظر می‌رسد منبع تمام شوخی‌هاست؛ با این حال، من اولین‌بار در کتاب شرح زندگی ادیت وارتون، نگاهی به گذشته، با آن مواجه شدم. در آنجا او این شوخی را با دوست رمان‌نویسش ویلیام دین هاولز در میان می‌گذارد، کسی که پس از اولین شبی که حضار از اقتباس نمایشی از خانه‌ی شادمانی استقبال نکردند، او را دلداری داد. پس این عبارت باید به سال ۱۹۰۶ بازگردد، پیش از آنکه کارگردان‌های تمام این فیلم‌ها شروع به ساخت این مسخره‌بازی‌ها کنند.