از نظر قصه نویس، حادثه، تدبیری است برای واقعیت و عینیت بخشیدن به افکار، احساس‌ها و یا اعمال پا در هوا. قصه‌نویس از طریق حادثه‌پردازی، ابعاد اعمال و شخصیت‌ها را نشان می‌دهد. حادثه و جدالی که حادثه از آن سرچشمه گرفته است، مثل آئینه‌ای در برابر شخصیت‌های عریان قرار داده می‌شوند تا آنها در صحنة عمل زوایای روح خود را برملا سازند. حادثه، وسیله‌ای است برای افشاء کردن شخصیت‌ها، برای باز کردن مشت آنها و گرفتن مچ آنها در حین عمل. به همین دلیل از نظر قصه‌نویس، فکر و یا احساس گفته شده چندان ارزشی نباید داشته باشد، افکار و احساس‌ها باید در چارچوب حوادث، هيأت اعمال را به خود گیرند، به دلیل اینکه خود زندگی نیز از افکار و احساس‌های جدا شده از عمل تشکیل نشده است. زندگی از اعمال ترکیب یافته است و باید قصه نیز - که انعکاس واقعی زندگی است - از حوادث تشکیل یابد.