فکر نکنید که زن ژاپنی یک قربانی است، ابداً. بين زن‌های کره‌ی زمین، جزو بداقبال‌ترین محسوب نمی‌شود. قدرت بی‌نظیری دارد و من یکی خوب می‌دانم چه می‌گویم.

اگر باید زن ژاپنی را تحسین کرد، و حتماً هم باید این کار را کرد، به‌خاطر این است که خودش را نمی‌کشد. از همان بدو کودکی بر ضد همه‌ی آرمان‌هایش توطئه می‌شود. در درون مغزش گچ می‌ریزند: «اگر در سن بیست و پنج سالگی هنوز شوهر نکرده باشی، باید از این بابت از خجالت آب شوی.»، «اگر بخندی، بی‌شخصیتی.»، «اگر چهره‌ات که احساسی را بروز دهد، جلف هستی.»، «اگر اسمی از موهای تنت به زبان آوری، مستهجن هستی.»، «اگر پسری در ملأ عام گونه‌ات را ببوسد، فاحشه‌ای.»، «اگر با اشتها غذا بخوری، حیوانی.»، «اگر از خواب لذت ببری گاوی.)، وغيره.

این تعالیم، به ظاهر بیش‌تر به شوخی می‌ماند، ولی ذهن و روح آدم را جریحه‌دار می‌کند. زیرا در واقع، آن‌چه این تعالیم متعصبانه به زن ژاپنی القا می‌کند این است که نباید هیچ آرزوی والایی داشته باشد. امید نداشته باش که به لذت دست یابی، زیرا لذت تو را از بین خواهد برد. آرزوی عاشق شدن را در سر نپروران، زیرا استحقاقش را نداری؛ تازه آن‌هایی که قرار است عاشقت شوند تو را به خاطر تصویر مجازيت دوست دارند، نه به خاطر خودت. امید نداشته باش که زندگی چیزی به تو اضافه کند، زیرا با هر سالی که می‌گذرد چیزی هم از تو کاسته می‌شود. حتی امید ساده‌ی آرامش را از سر به در کن، زیرا دلیلی ندارد که آرام و قرار گیری.