روزر بروگرا اولین بار در خانة پروفسور دالمائو عاشق شد؛ پروفسور او را به بهانة کمک به درس‌هایش به خانه خود دعوت کرده بود، اما هر دوشان می‌دانستند این کار چیزی فراتر از حس خیرخواهی است. پروفسور معتقد بود شاگردش کم‌خوراک است و باید خانواده داشته باشد، به‌خصوص کسی مثل کارمه که ویکتور حسن مادرانه‌اش را کمتر درک می‌کرد و گیلم اغلب نادیده‌اش می‌گرفت. روزر، چند ماه قبل، از سیستم مدیریت نظامی مهمانخانة بانوان جوان محترم خسته شده و از آنجا بیرون آمده بود تا با سه دختر از گروه‌های شبه‌نظامی مردمی در محلة ساحلی بارسلونِيتا1 زندگی کند، چون این تنها اتاقی بود که در بضاعتش می‌گنجید. روزر نوزده سال

صفحه ۳۹