مقدمه‌ی احمدرضا احمدی بر چاپ اول داستان «سازدهنی»

امیر نادری در نیویرک است. شاید منزل آخر اوست. منزل اول آبادان، منزل دوم تهران، منزل سوم نیویرک. در تمام این منازل با جیب تهی و بی یار و یاور آغاز کرد. در تهران از عکاسی فیلم‌های فارسی شروع کرد ـ این حرف برای نادری کلیشه است. سازدهنی فیلم شد؛ قصه‌های دیگر نادری هم فیلم شده است. او قصه نویس حرفه‌ای نیست. رفقا این گوشه و آن گوشه گیرش می‌انداختند و مجبورش می‌کردند بنویسد و او قلم انداز می‌نوشت و می‌گذاشت می‌رفت. همیشه دلم می خواهد این قصه‌ها در یک کتاب جمع شود. امیدوارم هنگامی که نادری در تهران باشد این قصه‌ها کتاب شود.

احمدرضا احمدی

آیندگان ادبی، دوره ی دوم، خرداد ۵۷