برای مردم کره شمالی، که حتی لباس معمولی‌شان اونیفرمی بود که دولت به آنان دیکته می‌کرد، تصور داشتن اتومبیل شخصی غیرممکن بود. با وجود این، این امتیاز ویژه بدون هیچ هزینه‌ای به ژاپوها داده شد، اتومبیل‌های شخصی آنان در حالی در خیابان‌های خالی پیونگ یانگ جولان می‌دادند که به چشم شهروندان کره شمالی چیزی فراتر از وسیلة حمل و نقل بودند. آنان این ایدة خطرناک را مطرح می‌کردند که فرد به جای این‌که با شبکة حمل و نقل دولتی، مطابق خواست دولت و به آهستگی، سفر کند می‌تواند خودش بر سرعت سفرش نظارت کند. بدین نحو، حضور این مهاجران سایرین را تحریک می‌کرد تا چارچوب سنتی وفاداری را نادیده بگیرند.